Mail mij voor jouw verhaal: info@3xbtaalverhaal.nl

"Burn out door Mona Lisa?"

"Wat valt er te vertellen over een paar dagen Parijs?
Leuk, gezellig, lekker eten, maar daar hoef je, wat mij betreft, niet verder voor te lezen."

Voor een aansprekend verhaal? Lees dan verder

Na terugkomst uit de lichtstad was ik verrast te lezen dat het Louvre onverwacht de deuren een dag heeft moeten sluiten. De suppoosten staakten. Niet de mannen van het eerste de beste hebbedingetje, maar ‘les gardiens de Mona Lisa’.

Door de alsmaar toenemende stroom toeristen en de bezuinigingen op personeel is de werkdruk, volgens de vakbonden, onacceptabel. En wat doe je dan in Frankrijk? Je gaat staken. Niks gele hesjes, gewoon staken en deuren dicht. Toeristen of geen toeristen. Da’s wat anders dan de route nationale een uurtje versperren. De suppoosten eisen loonsverhoging, omdat het geroezemoes van de menigte stresserend werkt. Ook worden ze veelvuldig geconfronteerd met agressieve bezoekers, omdat flitsen niet is toegestaan. Steeds meer bezoekers, steeds minder personeel. Deze staking was niet de eerste. In 2007, 2013 en 2015 was het ook al raak. Zoveel stress om een kunstwerk. Burn out door Mona Lisa. Huh!?! Nooit gehoord of gelezen van een staking op de afdeling Egyptische oudheden. 

Welke invloed heeft zij op de mensen om haar heen? 
Is het de kat op het spek binden, als je dag in dag uit voor een bescheiden salaris direct onder het toeziend oog van een mysterieuze dame van onschatbare waarde als man je werk moet doen? En echt, geen ‘gardienne’ te zien. Ongeduldige en weinig begrip tonende bezoekers de hele dag zachtzinnig manen vooral door te lopen en daarbij, op z’n Frans, hoffelijk blijven? Op de proef gesteld om na de zoveelste selfie steeds weer de menigte de goede kant op te leiden? Met eigen ogen gezien dat dit niet zonder slag of stoot gaat. Zou dat het zijn? 

Welk onverbloemd verhaal schuilt er achter die glimlach?
Aangevallen, beschadigd, gestolen, aanbeden en bovendien onafgemaakt. Waarom willen vooral mannen zo graag in de ogen van de Mona Lisa staren? Overigens niet eens haar echte naam. Zou ik toch graag willen weten als ik zo idolaat van iemand ben. Er zijn zelfs mannen voor haar gestorven. Welke vrouw lukt dat? Zelfs de grote kleine Napoleon was verliefd op haar. Kan ik me iets bij voorstellen als ik naar de weinig spannende afbeeldingen van zijn toenmalige eega kijk. Ze schijnt zelfs een aantal jaren boven zijn bed te hebben gehangen. Nou, dan zijn, op z’n Les Pays Bas gezegd, de rapen gaar. Welke verhalen er ook over haar de ronde doen, ze spreken tot de verbeelding.

Enfin, mijn lief had het meesterwerk van Leonardo nooit in levende lijve gezien. Dus een dag uitgetrokken voor het grootste museum ter wereld. 
Nieuwsgierig als ik ben naar hoe mensen met elkaar communiceren, ook verbaal, werd ik op mijn wenken bediend. Direct al bij binnenkomst. Altijd fascinerend om te zien hoe mensen zich in een menigte gedragen. Uit alle werelddelen met hun verhaal in hun eigen taal, maar met één gezamenlijk doel. Daar begint de spanning al. Ik volg, voor zover mogelijk, levendige discussies tussen familieleden over verwachtingen, verrassingen, plattegronden en hun verbazing over de immense afmetingen van het gebouw en de hoeveelheid mensen.

Ook vol verwachting, maar stiller, gedisciplineerd en keurig in rijen opgesteld, staan schoolkinderen te wachten om kennis te maken met de kunstschatten van de Franse natie. Standaard onderdeel van hun opvoeding. Je zou toch denken dat ze echt liever met suikerspin in het reuzenrad zitten dat op nog geen 100 meter van het Louvre draait. Dan begint ook voor ons het wachten in een lange rij. Ik observeer. Meteen valt mij op dat bezoekers op de terugweg stil en enigszins timide passeren. Geen spoor van opwinding, euforie of extase. Geen drukke gesprekken. Geen ontlading. Het lijkt dat iedereen is verdiept in zijn eigen verhaal over de meest exclusieve vrouw ter wereld.

En dan….. daar is ze. Alleen in haar eigen zaal 
Je blik wordt direct naar het schilderij getrokken. Omdat het niet al te groot en nog ver weg is begint daar al het ongeduld. Eindelijk zien waar je voor in de rij hebt gestaan, maar je kunt er voorlopig niet bij in de buurt komen. Begin van de frustratie. Nuchter als ik ben had ik, ter afleiding, ook de zijwanden met kunst behangen. ‘Huisraad’ genoeg hier in de kelders. Schuifelend beweegt de menigte zich langs een smalle route naar voren. In het begin nog druk pratend met elkaar. Maar hoe dichterbij de glimlachende dame, hoe stiller het wordt. Geroezemoes en lichte opwinding. Alleen achter mij wordt nog gesproken. Hoe dichterbij hoe minder woorden er toe doen. Gedachten des te meer. 

Hoe beleef je het verhaal dat verteld wordt met alle aandacht daar om heen? 
De Da Vinci Code gezien? Boeken over Leonardo gelezen? Exposities bezocht ter gelegenheid van zijn geboorte 500 jaar geleden? Feiten of fictie? Je ziet wat je wilt zien. Je leest een verhaal zoals jij dat wilt beleven. Een verhaal voor iedereen. Van jong tot oud. Als het maar een aansprekend verhaal is.
Na bijna 30 jaar was ik nu getuige van een, in mijn herinnering, ander spektakel. Van verplichte schoolkost tot megahype. Eigenlijk teveel van veel en dat een hele werkdag. 
Als ik daar al niet van overtuigd was, ben ik zielsgelukkig dat ik op een andere manier de kost verdien. Messieurs gardien ‘en marche’ direction d’Elysée!


Share by: